Νησιωτικοί υγρότοποι της Ελλάδας

Το έλος Παροικιάς βρίσκεται περίπου 1,2 χιλιόμετρα βόρεια - βορειοανατολικά από το λιμάνι της Παροικιάς, στο βόρειο όριο του συνεχώς επεκτεινόμενου ομώνυμου οικισμού στην Πάρο. Πρόκειται για μια επίπεδη περιοχή, που σε κάποια σημεία παρουσιάζει ελαφρότατη κλίση, σχεδόν κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, σε εδάφη όπου ο υπόγειος υδροφορέας εκφορτίζεται. Αποτελεί ένα πολύ υποβαθμισμένο παράκτιο έλος υφάλμυρου νερού, που τροφοδοτείται, πέρα από την εκφόρτιση του υπόγειου υδροφορέα και από μικροποσότητες γλυκού νερού μέσω χειμάρρου με διακοπτόμενη κοίτη, που διαχωρίζεται στα στραγγιστικά κανάλια που έχουν δημιουργηθεί στην ανάντη περιοχή. Το έλος καταλάμβανε πολύ μεγαλύτερη έκταση κατά το παρελθόν (ίσως και 3 φορές μεγαλύτερη από τη σημερινή του έκταση) ωστόσο αποστραγγίστηκε και επιχωματώθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα του. Τα απομεινάρια του, παρουσιάζουν μεγαλύτερη συνοχή στο δυτικό τμήμα, ανάμεσα από τα δύο κεντρικά αποστραγγιστικά κανάλια. Παρά την έντονη υποβάθμιση του έλους, καταγράφηκαν σε αυτόν 5 τύποι οικότοπων της Οδηγίας ΕΕ 92/43, πού όμως, όπως είναι φυσικό, παρουσιάζουν μικρή αντιπροσωπευτικότητα και μειωμένη συνοχή: 1310 - Μονοετής βλάστηση με Salicornia και άλλα είδη των λασπωδών και αμμωδών ζωνών, 1420 - Μεσογειακές και θερμοατλαντικές αλόφιλες λόχμες (Arthrocnemetalia fructicosae), 72Α0 - Καλαμώνες, 1410 - Μεσογειακά αλίπεδα (Juncetalia maritimi) και 92D0 - Παρόχθια δάση-στοές της θερμής Μεσογείου (Nerio-Tamariceteae) και της Νοτιο-Δυτικής Ιβηρικής χερσονήσου. Η βλάστηση αποτελείται κυρίως από αμιγή τμήματα αλοφυτικών ειδών, κυρίως στο δυτικό τμήμα, τα οποία αναμιγνύονται με υπερυδατικά είδη των υγρών λιβαδιών στα ανατολικά και βόρεια όρια του υγρότοπου, ενώ εκατέρωθεν των καναλιών αποστράγγισης αλλά και σε διάσπαρτα τμήματα με υψηλότερο ορίζοντα αναπτύσσεται δενδρώδης βλάστηση και λόχμες υπερυδατικής βλάστησης καλαμώνων. Στα τμήματα με αλοφυτική βλάστηση αναπτύσσονται αρμυρήθρες με κυρίαρχα είδη από τα γένη Salicornia, Arthrocnemum και Halimione. Στα υγρά λιβάδια φύονται συστάδες με βούρλα κυρίως από το γένος Juncus σε μίξη με σκίρπα (Scripus sp.). Τέλος, στα τμήματα με δενδρώδη βλάστηση αναπτύσσονται συστάδες αλμυρικιών (Tamarix sp.). Ο υγρότοπος  προστατεύεται από το Γ.Π.Σ. Πάρου (ΦΕΚ 148/ΑΑΠ/2012) και από το Π.Δ. των μικρών νησιωτικών υγρότοπων της Ελλάδας (Y422PAR005, ΦΕΚ 229/ΑΑΠ/2012) ενώ βρίσκεται εντός περιοχής χαρακτηρισμένης ως Τοπίο Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους (ΦΕΚ 1455/Β/1975). (Περίοδος αναφοράς πρωτογενών δεδομένων: 4/2005, 9/2010. Απογραφείς: Γ. Κατσαδωράκης, Ν. Γεωργιάδης).