Νησιωτικοί υγρότοποι της Ελλάδας

Ο υγρότοπος του Παλιού Πεδινού βρίσκεται δίπλα στον ομώνυμο οικισμό και περιλαμβάνεται στην απογραφή του WWF Ελλάς για τους υγρότοπους του Αιγαίου (Κατσαδωράκης & Παραγκαμιάν 2007). Πρόκειται για έναν κλειστό αβαθή κόλπο, στο μυχό και το βόρειο τμήμα του οποίου αποκαλύπτονται επίπεδες αμμώδεις εκτάσεις όταν αποτραβιέται η θάλασσα. Το μεγαλύτερο τμήμα του καλύπτεται μόνιμα από το νερό (κατηγορία Ramsar Α) ενώ στις ρηχίες αναπτύσσονται αλμυρόβαλτοι (κατηγορία Ramsar H). Στην βόρεια πλευρά του όρμου Πεδινού καταλήγουν δύο ρέματα, τα οποία όμως είναι αρκετά τροποποιημένα, ιδιαίτερα αυτό που εκβάλει δίπλα στον οικισμό της Νέας Κούταλης. Ο υγρότοπος διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τη φυσικότητα του, ωστόσο οι ανθρώπινες παρεμβάσεις είναι εμφανής. Μέσα από την οριοθετημένη περιοχή, στο μυχό του κόλπου διέρχεται δρόμος που εδράζεται σε αδρανή υλικά που έχουν αποτεθεί γι αυτό το σκοπό διακόπτοντας τη συνέχεια του υγρότοπου. Κατά τόπους υπάρχουν επιπλέον αποθέσεις και σκουπίδια ενώ στον υγρότοπο εισέρχονται μηχανοκίνητα οχήματα και γίνεται βόσκηση. Απαντώνται οι οικότοποι 1160 - Αβαθείς κολπίσκοι και κόλποι, 1310 - Πρωτογενής βλάστηση με Salicornia και άλλα μονοετή είδη των λασπωδών και αμμωδών ζωνών, 1420 - Μεσογειακές και θερμοατλαντικές αλόφιλες λόχμες (Sacrocornetea fruticosi) και 1410 - Μεσογειακά αλίπεδα (Juncetalia maritimi). Η βλάστηση αποτελείται από αλόφυτα (Arthocnemum sp. Salicornia sp., Halimione portulaciodes) και σε λίγα σημεία βούρλα (Juncus sp.). Όσο αφορά την πανίδα, εκτός από τα πουλιά για τα οποία απαιτούνται συστηματικές παρατηρήσεις, στις αμμώδεις εκτάσεις υπάρχουν πολλά όστρακα από σαλιγκάρια, δίθυρα, κ.α. Ο υγρότοπος βρίσκεται εντός των ορίων περιοχής που έχει χαρακτηριστεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας (GR4110006) του δικτύου Natura2000 ενώ βρίσκεται και σε Σημαντική Περιοχή για τα Πουλιά (Πορτόλου και συν. 2009). Τέλος, το χερσαίο τμήμα του ανήκει σε περιοχή που προστατεύεται από αρχαιολογικό καθεστώς (ΦΕΚ 1070/Β/1997). [Επισκέψεις για την απογραφή: Γ. Κατσαδωράκης 2/2008, Θ. Γιαννακάκης & Α. Καρδαμάκη 4/2011].